8. De lunchwandeling

“Loop tijdens de lunch je hoofd leeg” is een kreet die we steeds vaker horen. Even naar buiten, weg uit het kantoor, weg van het scherm en weg van die stoel waar je de hele dag op zit. Frisse lucht in je neus, blik in de verte en met een beetje geluk nog wat zon op je gezicht. Het klinkt allemaal niet vervelend. Toch dacht ik hier (en denk ik hier soms nog steeds) echt anders over. 

Het voelde alsof ik een soort van “veilige haven” achter mij liet; het onbekende tegemoet. Weg van de controle, weg van de directe vluchtmogelijkheden zoals mijn auto op de parkeerplaats naast ons kantoor. 

‘Wat als ik omval, of als ik volledig in paniek raak of als ik gewoon echt niet meer kan? Hoe kom ik dan terug bij de “veilige haven”? Hoe kom ik dan terug bij mijn auto die mij kan terugbrengen naar mijn echte veiligheid; naar huis; naar Mirjam?’

Al deze gedachten belemmerden mij elke dag om mee te gaan met de lunchwandeling. De collega’s bleven volhardend vragen: “Ga toch mee Mathijs! Dat is gezellig!” Ik antwoordde steevast: “Nee wandelen is niks voor mij en ik wil nog even iets afmaken…” Maar ergens wilde ik toch heel graag mee. Ook ík weet dat even naar buiten gaan bevrijdend werkt. Het even weg zijn van de ruimte waar je je toch al zoveel uur per dag bevindt, geeft gewoonweg energie! 

Door de wil om ook mee te gaan wandelen en de positieve ervaringen die ik al heb opgedaan uit de vorige korte verhalen, had ik besloten om toch een keer mee te gaan wandelen. ‘Ik doe het gewoon!’ De verbazing op de gezichten van mijn collega’s waren haast hilarisch, en daar bleef het niet bij. 

Ze wisten het allemaal. Zonder dat ik iedereen persoonlijk mijn verhaal had verteld, was iedereen die meeliep op de hoogte van mijn verhaal. Iedereen wist in meer of mindere mate hoe ik heb geworsteld met mijn angststoornis. Ook weten ze dat ik hierin soms nog word belemmerd, zij het dan wel in kleine dingen.

Dus zonder dat ik het zelf echt wist, had ik een ondersteunend team bij me. Middels een klein knikje, een bemoedigende glimlach of een gesprek dat met mij werd aangeknoopt, werd ik ‘meegetrokken’ over het wandelparcours bij ons op het industrieterrein.

Ik vond dit zo bijzonder. Het raakte me op een positieve manier. Het was niet makkelijk en het kostte me het de nodige energie, maar het gaf me wel die kik! Ik had het volbracht; ik had de lunchwandeling volbracht! Het was niet alleen het volbrengen van de lunchwandeling die me die kik gaf, de meeste kracht haalde ik vooral uit het feit dat de mensen om mij heen mij het vertrouwen gaven. Zo heb ik gezien en gemerkt dat wanneer je de mensen om je heen het vertrouwen geeft door jouw verhaal te delen, je dit vertrouwen dubbel en dwars weer terugkrijgt!

Er is altijd een luisterend oor te vinden, voor iedereen, voor ieder verhaal!

korte verhalen